طوطیا نیوز:«سوکوشین‌بوتسو»؛ راهبان بودایی که خودشان را زنده مومیایی میکنند. یکی از گام‌های اساسی در این راستا نوشیدن مداوم چای با مقدار کمی سم در آن است، که برای جلوگیری از کرم‌زدگی بدن به کار می‌رود.
«سوکوشین‌بوتسو» دسته‌ای از راهبان بودایی هستند که برخلاف مکاتب دیگر بودایی معتقدند که به جای تناسخ در آینده، می‌توانند در بدن فعلی خودشان به رستگاری برسند، و در نتیجه خودشان را زنده زنده مومیایی میکنند.
راهبانی که می‌خواهند سوکوشین‌بوتسو شوند، رژیم غذایی سختی را رعایت میکنند که چربی‌های بدن‌شان را از بین می‌برد. آنها در فواصل 1000 روزه خود را در کوه منزوی میکنند. برخی از آنها تا 4000 روز که کمی کمتر از 11 سال است در کوهستان خلوت میکنند.
پس از پایان این دوره، راهبان فرآیند مومیایی کردن خود را آغاز میکنند. یکی از گام‌های اساسی در این راستا نوشیدن مداوم چای با مقدار کمی سم در آن است، که برای جلوگیری از کرم‌زدگی بدن به کار می‌رود. راهب در نهایت با یک لوله برای تنفس زنده‌به‌گور می‌شود، و در حالت مدیتیشن از دنیا می‌رود.
سه سال و سه ماه بعد مردم سوکوشین‌بوتسو را نبش قبر میکنند، خلعت روحانیت به وی می‌پوشانند و او را در معبد می‌گذارند. مومنان بر این باورند که سوکوشین‌بوتسو زنده است، و تا زمانی که بودا در آینده دور از بهشت فرود آید، در مدیتیشن عمیق باقی خواهد ماند.
سوکوشین‌بوتسوها نادر هستند. امروزه 21 سوکوشین‌بوتسو در شمال ژاپن وجود دارند، و 9 مورد دیگر نیز از سوابق تاریخی قابل شناسایی هستند. کهن‌ترین آنها در 1683 و جدیدترین آنها در 1903 مومیایی شدند. این مورد اخیر پس از جنگ جهانی دوم در معبد گذاشته شد.
سوکوشین‌بوتسوها در چین نیز یافت می‌شوند. یک مجسمه مشهور بودایی چینی حاوی بقایای انسانی است که گمان می‌رود لیوکوان، استاد مدرسه مدیتیشن چینی باشد که در حدود سال 1100 خودش را مومیایی کرد.
کارشناسان بر این باورند که مومیایی لیوکوان در 200 سال اول پس از درگذشت وی به همان حالت در یک معبد بودایی در چین مورد پرستش قرار می‌گرفت، و در قرن چهاردهم راهبان بقایای وی را به مجسمه‌ای تبدیل کردند که اینک وجود دارد.
اما معروفترین مومیایی ژاپن، مومیایی راهب «شاینیو کای» است. او از دوران کودکی آرزو داشت تا به شیوه سوکوشین بوتسو مومیایی شود. او چندین بار برای تحقق رویای کودکی اش تلاش کرد، ولی تلاش های اولیه او موفقیت آمیز نبود، زیرا قدرت تحمل چنین کاری را نداشت. اما در سال 1784 میلادی و در 96 سالگی به آرزویش رسید. زمانی که قحطی شدیدی ژاپن را درنوردید و در اثر آن هزاران ژاپنی از دنیا رفتند. او بر این باور بود که با انجام سوکوشین بوتسو قحطی در کشورش به پایان خواهد رسید. او مراحل را یکی پس از دیگری انجام داد. از قضا سه سال بعد و در سال 1787 همزمان با مومیایی شدن او قحطی به پایان رسید. به همین خاطر ژاپنی ها او را مقدس برشمرده و نمادی از مقاومت و فداکاری می دانستند.
اما همه مومیایی ها آنقدرها هم خوش شانس نبودند، برخی از آنها به سرقت می رفتند و در بازار سیاه به فروش می رسیدند. در ژانویه سال 2015 یکی از آنها در مغولستان ضبط و به موزه «اولان باتور» تحویل داده شد.
