(ویدئو) تنها دیپلماتی که رنج بیماران پروانه‌ای را لمس کرد/ زانو زدن شهید امیرعبداللهیان و با صبر گوش دادن به دردهای بیماران پروانه ای

به گزارش طوطیا نیوز، به نقل از ایرنا - بیمار پروانه‌ای از زخم‌هایش رنج وصف ناپذیری می‌کشد و به این همه درد و رنج، کمبود فقدان دارو و پانسمان هم اضافه می شود که وضع تحریم‌های ناجوانمردانه مسبب آن است، با این همه دغدغه، آنها نیازمند نگاهی مهربانی و توجه ویژه هستند و دیپلمات شهید حسین امیرعبداللهیان کسی بود که نگاهش را از این بیماران دریغ نکرد و در مجامع بین المللی و رایزنی‌های دیپلماتیک خود از نزدیک پیگیر آنها شد.

قصه ناله پروانه و شکندگی بال‌های ظریف و نحیف این بیماران را همه می‌دانند و باز هم همه می‌دانند که مرهم زخم‌های پروانه‌ها اسیر دست دیو صفتان تحریم سازی شده‌ که احترامی برای حقوق بشر قائل نیستند و با نقض قوانینی که می‌گوید دارو و درمان از تحریم مستثنی است، حیات بیماران پروانه‌ای را به خطر انداخته‌اند.

پروانه که زخم‌هایش می‌سوزد، تنها مرهم دردش پانسمانی است که اسیر تحریم‌های ناجوانمردانه است؛ دلش نیاز به همدلی دارد که غصه‌هایش را بشنود و از غم جانکاهش بکاهد. اما مشکل این است که پانسمان در کشور سوئد تولید می‌شود و قریب 100 کشور از این پانسمان استفاده می‌کنند همچنان که بیماران ایرانی طی چند سال گذشته از همین محصول استفاده می کردند اما پس از خروج آمریکا از برجام و برقراری تحریم‌ها، بسیاری از این بیماران به دلیل نرسیدن پانسمان های مخصوص و داروها جان خود را از دست دادند.

در دنیا به کودکان مبتلا به بیماری «ای بی»، کودکان پروانه‌ای می‌گویند، چون پوست این بیماران همانند بال های لطیف و نازک پروانه به شدت شکننده است و با اندکی تماس دچار تاول های آبکی یا خونی شده و با پیشروی زخم، به تدریج بافت پوست از بین می‌رود. زخم‌های این کودکان بسیار دردناک است و در صورت محرومیت از مراقبت‌های ویژه، زخم‌های آنها تا اندام‌های داخلی نیز پیش می رود به حدی که به تدریج برخی اندام‌ها در اثر عمیق تر شدن زخم‌ها از بین رفته و آسیب‌های جبران ناپذیر و حتی در صورت رسیدگی نشدن به زخم‌ها مرگی دردناک را برای کودکان پروانه‌های رقم می‌زند.

آن روزها که پروانه‌ها در ایران به دنبال گوشی شنوا، دستی برای کمک و رساندن صدایشان به گوش جهانیان بودند، وزیر امور خارجه دلسوزانه بسان مرهمی بر درد این کودکان در خانه "ای بی" حضور یافت (27 مهر 1401) از نزدیک با این بیماران دیدار و گفت‌وگو کرد؛ در آن دیدار و موسس خانه ای بی که خود فرزند مبتلا به این بیماری دارد، از وزیر خارجه برای این حضور تشکر کرد؛ او تاید کرد که برای آنها افتخار است که در راس وزارت خارجه فردی انقلابی و با پشتکار فراوان، حضور دارد که با وجود مشلغه فراوان کاری پیگیر رنج این بیماران شده است.

این شهید دیپلمات که دوره وزارت بر دستگاه دیپلماسی کشورمان ثابت کرد همواره حامی مظلومان بوده است، در خانه "ای بی" مانند پدری مهربان و دردآشنا، صمیمانه و دلسوزانه در کنار تک تک بیماران حاضر شد؛ دست محبت برسرشان کشید، دردشان را از نزدیک لمس کرد و قول داد صدایشان را به جهانیان برساند.

این شهید دست نوازش بر سر بیمارانی کشید که در کج خانه ای بی، صدایشان در دنیا طنین نداشت؛ مقابلشان زانو زد با صبر حوصله به حرفایشان گوش داد؛ با طمأنینه درخواست هایشان را برای تامین پانسمان و دارو را شنید؛ با تک تک کودکانی که در این جلسه حضور داشتند، صحبت کرد و آنها را دلداری داد.