فال حافظ / دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود - غزل شماره 211
تعبیر و تفسیر کامل شعر و فال حافظ - دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود - را می توانید در ساعد نیوز بخوانید. تشخیص و پذیرفتن خوب و بد از محتوای غزل، بستگی به وضعیت روحی، عاطفی و باور صاحب فال دارد.
دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود
تا کجا باز دل غمزده‌ای سوخته بود
رسم عاشق کشی و شیوه شهرآشوبی
جامه‌ای بود که بر قامت او دوخته بود
جان عشاق سپند رخ خود می‌دانست
و آتش چهره بدین کار برافروخته بود
گر چه میگفت که زارت بکشم می‌دیدم
که نهانش نظری با من دلسوخته بود
کفر زلفش ره دین می‌زد و آن سنگین دل
در پی اش مشعلی از چهره برافروخته بود
دل بسی خون به کف آورد ولی دیده بریخت
الله الله که تلف کرد و که اندوخته بود
یار مفروش به دنیا که بسی سود نکرد
آن که یوسف به زر ناسره بفروخته بود
گفت و خوش گفت برو خرقه بسوزان حافظ
یا رب این قلب شناسی ز که آموخته بود
تعبیر غزل شماره 211 حافظ:
اگرچه به ظاهر دچار شکست و ضرر شده اید اما این شرایط دائمی نیست و دیر یا زود روزهای خوش فرا خواهد رسید. ناامیدی را کنار بگذارید و اعتماد به نفس خود را افزایش دهید.
قدر دوستان صادق را بدانید و سعی کنید با مردم با صداقت و درستی رفتار کنید. برای حل مشکلاتی که در راه رسیدن به مقصود دارید از مشورت با بزرگان بهره گرفته و عجول نباشید.
