تصاویر باورنکردنی و ترسناک از قبیله ای که با مرده ها زندگی می کنند!+ تصایر آزار دهنده

به گزارش طوطیا نیوز،در فرهنگ قبیله‌ای تانا توراجان در جزیره‌ی سولاوِسی در اندونزی، مرگ برای برخی پایان کار نیست، بلکه آغاز نوعی دیگر از حضور فرد متوفی در میان اعضای خانواده است. (تصاویر ممکن است آزاردهنده باشند).

وقتی شخصی می‌میرد، بستگانش طوری عزاداری می‌کنند که گویی متوفی هنوز زنده است. آن‌ها معتقدند با نگهداشتن متوفی در خانه‌ی خودش، دیگر مرگ واقعی در کار نیست، بلکه متوفی مثل بیماری در نظر گرفته می‌شود که باید از او مراقبت کرد.

بدن متوفی بسته به موقعیت اجتماعی او طی هفته‌ها، ماه‌ها یا حتی سال‌ها تمیز، ملبس و تغذیه می‌شود. مراسم تشییع جنازه‌ی توراجان معروف به «رامبو سولو» رویداد بسیار پرهزینه‌ای است و خانواده‌ها می‌توانند جسد عزیزشان را در خانه نگه دارند تا زمانی که به اندازه کافی پول پس‌انداز کنند و مراسم تشییع جنازه را به درستی انجام دهند.

این سنت ممکن است برای بسیاری از فرهنگ‌ها عجیب یا آزاردهنده به نظر برسد، اما توراجان‌ها هیچ ترسی از مرده ندارند و عشق آن‌ها به متوفی بر هر گونه نگرانی یا احساس ناراحتی در خصوص مشاهده‌ی مرگ و تجزیه‌ی بدن متوفی غلبه می‌کند.

برای بدن فرد متوفی در خانه، کارهایی از قبیل دعا، صرف غذا، فعالیت و سایر جنبه‌های زندگی روزمره انجام می‌شود. وقتی تاریخ تشییع جنازه مشخص شد، خانواده یک گاومیش می‌خرد تا آن را قربانی کند. آن‌ها بر این باورند که گاومیش‌ها وسیله‌ای هستند که به واسطه‌ی آن مردگان به زندگی پس از مرگ در پویا (Puya) یا سرزمین ارواح می‌روند.

اما حتی تشییع جنازه پایان زندگی این مردم با مردگانشان نیست. هر سه سال یکبار، مراسم مانین (که ترجمه آن «مراقبت از اجداد» یا «نظافت جسد» است) انجام می‌شود و به عنوان «تدفین دوم» شناخته می‌شود. همه‌ی مردم توراجان با این رسم موافق نیستند یا در آن شرکت نمی‌کنند، اما به هر حال این سنت در این منطقه عادی است.

این سنتِ تقریباً هزارساله شامل یک مراسم طولانی سه روزه (معمولاً در اواخر ماه آگوست) می‌شود و در روستای لِمبانگ پاتون حدود 29 کیلومتری رانتِپائو برگزار می‌شود. به مدت سه روز که به نبش قبر اجساد منتهی می‌شود، مراسم دعا تنها توسط Ne' Tomina (رهبران قبیله) انجام می‌شود در حالی که خانواده‌ها منتظر عزیزان‌شان هستند.

خانواده‌ی متوفی پس از پایان دعا، جسد را برای نظافت، تعویض لباس، نظافت سردابه، تعامل و دادن غذا و نوشیدنی و گاهی‌اوقات اقلامی مانند شیرینی و سیگار به او از محل استراحتش خارج می‌کنند. از نظر آن‌ها برخورد با بدن متوفی به عنوان عضو زنده‌ی خانواده به اعضای خانواده کمک می‌کند خاطرات عزیزشان را به خاطر بیاورند. علاوه بر این، کودکان خردسالی که ممکن است اعضای خانواده را به خاطر نداشته باشند، دوباره به اجدادشان معرفی می‌شوند.

در طی مراسم مانین که ترکیبی از آرمان‌های بومی و مسیحی است، مردگان کل روستا نبش قبر و و در این مراسم شرکت داده می‌شوند. توراجان‌ها معتقدند مرگ صرفاً گام دیگری در زندگی انسان است و سنت‌های مرگ معمولاً بسیار جدی گرفته می‌شوند.

طی این مراسم مفصل، مردان روستا دور هم جمع می‌شوند تا برای سرگرمی خانواده (و احتمالاً برای پرت کردن حواس‌شان به دلیل ماهیت ناراحت‌کننده و عاطفی رویداد) آواز بخوانند و برقصند. معمولاً از گردشگران دعوت می‌شود این مراسم را از نزدیک تماشا کنند و حتی با جسد عکس بگیرند (با اجازه اعضای خانواده)، اگرچه فقط اعضای خانواده مجاز به پوشاندن لباس به بدن متوفی هستند.

مراسم مانین معمولاً هر سه سال یک بار برگزار می‌شود و جسد که برای حفظ آن از فرمالدئید استفاده می‌شود را می‌توان تا 100 سال یا بیشتر نبش قبر کرد.