(ویدئو) خاطره کوتاه و جالب رهبر معظم انقلاب از پر کردن اوقات فراغتشان در زندان رژیم طاغوت

به گزارش طوطیا نیوز، رهبر معظم انقلاب در منابر و مجالس برخی شهرهای خراسان همچون بیرجند، دربارهٔ مسائلی همچون یورش به مدرسهٔ فیضیه و سلطهٔ اسرائیل بر جوامع اسلامی سخنرانی می‌کرد. به‌دنبال این سخنرانی‌ها حکومت پهلوی وی را برای اولین بار در 12 خرداد 1342 در بیرجند توسط شهربانی بازداشت و زندانی کرد. با تظاهرات 15 خرداد 1342 او را از بیرجند به مشهد منتقل و تحویل بازداشتگاه نظامی کردند. مدت حبس او در این بازداشت 10 روز عنوان شده است. وی پس از آزادی اول از زندان، با حضور در جلساتی که در منزل سید هادی میلانی به‌منظور تداوم نهضت خمینی در غیاب وی — که در حصر به سر می‌برد — تشکیل شد، ارتباط خود را با میلانی حفظ کرد و پس از مدتی راهی قم می‌شود و در آنجا فعالیت‌های سیاسی‌اش را ادامه می‌دهد. وی به طرفداری از سیدمحمود طالقانی، یدالله سحابی و مهدی بازرگان، که به‌دلیل حمایت از سید روح‌الله خمینی زندانی بودند، تلگرافی برای این افراد می‌فرستد. او طلاب خراسانی را برای اعتراض به حصر خمینی رهبری کرد و نامه‌ای به حسنعلی منصور — نخست‌وزیر وقت — نوشت.

بازداشت دوم او مربوط به سفرش به زاهدان است. وی در دی 1342 با عده‌ای از دوستانش به کرمان رفت و پس از سه روز توقف در کرمان و سخنرانی و دیدار با عالمان و طلاب شهر، عازم زاهدان شد. در آن جا نیز به‌دلیل سخنرانی‌ها و فعالیت سیاسی، مجدد توسط شهربانی بازداشت و در 12 بهمن تحویل ساواک شد و از آنجا به زندان قزل‌قلعه در تهران منتقل شد. رهبر معظم انقلاب اسفند همان سال با قرار التزام به عدم خروج از تهران آزاد می‌شود و تا پیروزی انقلاب 1357 همواره تحت کنترل نیروهای امنیتی حکومت پهلوی وقت قرار داشت.

در پاییز 1343 پس از بازگشت به مشهد، در کنار مراقبت از پدر فعالیت سیاسی خویش را ادامه داد. در 29 بهمن 1343 به تبعید سید روح‌الله خمینی در ضمن نامه‌ای خطاب به امیر عباس هویدا اعتراض کرد. وی به‌همراه روحانیونی چون عبدالرحیم ربانی شیرازی، محمد حسینی بهشتی، علی فیض مشکینی، احمد آذری قمی، علی قدوسی، اکبر هاشمی رفسنجانی، سید محمد خامنه‌ای و محمدتقی مصباح یزدی گروه یازده‌نفره‌ای را شکل دادند که فعالیت‌شان مبارزه با حکومت پهلوی بود. این گروه که به‌عنوان اولین تشکیلات سرّی حوزهٔ علمیهٔ قم شناخته می‌شود، در اواخر سال 1345 توسط ساواک کشف شد و رهبر معظم انقلاب نیز به همین دلیل مورد تعقیب قرار گرفت. در همین دوران رهبر معظم انقلاب به ترجمهٔ کتاب آینده در قلمرو اسلام اقدام کرد. ساواک این کتاب را توقیف می‌کند ولی نمی‌تواند او را بازداشت کند. مدتی پس از آن، او امامت مسجد امیرالمؤمنین را بر عهده گرفت. وی همچنین در بهار سال 1349 سلسله جلساتی را برگزار کرد که ایدهٔ مبارزاتی آن مبتنی بر تدوین جهان‌بینی و ایدئولوژی اسلامی بوده است. با دستگیری سید حسین قمی و اعتراض رهبر معظم انقلاب، ساواک در چهارده فروردین 1346 وی را در مراسم تشییع مجتبی قزوینی برای سومین بار دستگیر می‌کند. او تا 26 تیرماه همان سال را در بازداشت سپری کرد.

در پی کشته‌شدن سید محمدرضا سعیدی در 20 خرداد 1349 توسط ساواک که از مهم‌ترین مروّجین مرجعیت خمینی در آن مقطع بود، رهبر معظم انقلاب تلاش کرد به‌همراه شمار دیگری اعتراضات مردمی به کشته شدن وی را به نفع مبارزه هدایت کند. بر اثر همین فعالیت‌ها بود که عده‌ای از طلاب دست به تهیه و انتشار اعلامیه‌هایی در حمایت از امام خمینی و انتقاد از حکومت پهلوی و ساواک زدند. به‌دنبال این فعالیت‌ها و با گسترش اعتراض‌ها و مبارزه‌ها، ساواک در 2 مهر 1349 رهبر معظم انقلاب را برای بار چهارم دستگیر، و تا 21 دی آن سال در زندان لشکر خراسان در بازداشت نگه‌داشت. وی پس از آزادی از این حبس، مجدد سخنرانی‌هایی در مخالفت با حکومت در هیئت انصار الحسین تهران ایراد کرد. رهبر معظم انقلاب در نهم شهریور 1349 به عنوان سرپرست گروه امداد راهی مناطق زلزله‌زدهٔ جنوب خراسان و فردوس می‌شود. وی در این مدت نیز به فعالیت تبلیغی و سیاسی خویش ادامه می‌دهد.

رهبر معظم انقلاب در سال 1350 به درخواست سید محمود طالقانی سخنرانی‌هایی در مسجد هدایت تهران، که مورد توجه دانشجویان و جوانان مبارز بود، انجام داد. به مناسبت مخالفت‌ها با جشن‌های 2500 ساله از سوی امام خمینی، ساواک نسبت به فعالیت روحانیون مبارز بسیار حساس شد. به همین جهت رهبر معظم انقلاب در مرداد 1350 به ساواک مشهد احضار، و مدتی در زندان لشکر خراسان بازداشت شد. ایشان پس از آزادی، فعالیت‌های خود را ادامه داد و در همان سال دو بار دیگر نیز بازداشت شدند؛ یک مرتبه در آبان که بازداشت کوتاه‌مدتی در زندان لشکر خراسان بود. و دیگر بار در 21 آذر که با اتهام اقدام برضد امنیت داخلی به 3 ماه حبس محکوم شد.