(تصاویر) نقاشی‌های حیرت‌انگیزی که به «یخ‌های شکسته» زندگی می‌بخشند
به گزارش پایگاه خبری طوطیا نیوز،دیوید پوپا (David Popa)، هنرمند ساکن فنلاند، رویکردی غیرمعمول به هنر خیابانی دارد. او که در شهر نیویورک بزرگ شده و پدرش نویسنده گرافیتی بوده است، برای خلق آثار هنری خود از اسپری رنگ استفاده نمی‌کند. در واقع، او حتی از دیوار، قطار یا سایر سطوح معمولی هم استفاده نمی‌کند. در عوض، او به سراغ طبیعت رفته و با خلق «نقاشی‌های زمینی» هنر تاثیرگذار خود را با چشم‌اندازهای طبیعی درآمیخته است.
ابتدا، تصمیم‌گیری در مورد نحوه خلق اثری هنری آنگونه که به محیط زیست آسیب نزند، نیازمند برنامه‌ریزی دقیق بود. برای این منظور او مجبور شد به گذشته روی بیاورد و از نقاشان ماقبل تاریخ الهام بگیرد. پوپا می‌گوید: «در ابتدای خلق اثر در طبیعت از خودم پرسیدم که نقاشان غارنشین از چه چیزی استفاده می‌کردند؟ آن‌ها برای پیدا کردن رنگدانه‌های طبیعی و همچنین استفاده از گچ و زغال برای خلق آثارشان به زحمت زیادی می‌افتادند. مواد من هم همینطور هستند؛ من با استفاده از رنگدانه‌های طبیعی، از اکسید آهن یا اخرا و همچنین زغال و گچ استفاده می‌کنم».
پوپا رنگدانه‌های طبیعی را با آب مخلوط می‌کند و طیف وسیعی از طیف‌های رنگی را برای اجرای کارش به دست می‌آورد. باورنکردنی است که او حتی با استفاده از این مواد محدود، به جزئیات و عمقی باورنکردنی دست می‌یابد. با وجود اینکه آثار نهایی موقتی هستند و پس از مدتی از بین می‌روند، او از هر نقاشی یک عکس می‌گیرد تا به عنوان سندی دائمی از اثر هنری‌اش عمل کند.
از چهره‌هایی که روی یخ‌های در حال شکستن نقاشی شده‌اند تا صورت‌هایی که در مکان یخچال‌های طبیعی ظاهر می‌شوند؛ واضح است که پوپا در انتخاب مکان برای آثار هنری خود بسیار دقیق عمل می‌کند. او می‌گوید: «به دنبال مکان‌هایی هستم که از بالا خیره‌کننده به نظر برسند و به نظر برسد که نوعی زندگیِ مدفون در آن‌ها پنهان شده و منتظر کشف شدن است. سبک من کار کردن در نزدیکی آب، روی تکه‌های یخ شکسته و به طور کلی در مکان‌هایی است که طبیعت بتواند به روش‌های غیرمنتظره‌ای با اثر هنری تعامل داشته باشد».
در حالی که کار پوپا از نظر فنی و احساسی تاثیرگذار است، به خاطر پیام زیست‌محیطی‌اش نیز برجسته است. آثار او یادآور این هستند که در عین حال که به زیبایی طبیعت افتخار می‌کنیم، باید به شکنندگی آن نیز احترام بگذاریم.
